Kasım 17, 2012

Mutfak.

Onunla hep mutfakta vedalaşırdık. Yani özellikle... Kapı önü vedalaşmaları hep ayrılık anlamına gelirdi çünkü. Mutfakta vedalaşarak ayrılmamış gibi yapardık. Düpedüz ayrılırdık tabi ama bunun öyle gibi görünmesini ikimiz de istemezdik. Bir insanla aynı anda aynı şeyi istememek özel bir... mmm ne bileyim, özel birşeydir.

Genelde epey alakasız şeylerden konuşurduk. Yani o konuşurdu. Ben onunla ilgili çok düşündüğümden konuşursam bilinçaltımı kaçırırım diye çekinir, susardım. Aramızdaki bağın bu son derece alakasız konuşmalarla gizlendiğine ve tam olarak o kadar var olduğuna inanırdım.

Bazen de öylece susardık. Ben onunla konuşurken, o kadar alakasız şeylerden bahsedemeyecek kadar acemi bir fok balığıydım, ağzım açık öyle... Ağzı açık ama konuşamayan... Susardık işte bu yüzden. Sonra ben "kahve içer misin?" diye sorardım. Susamışsak eğer? Susamış olabilirdik.

Bir iki kelam etmişliğim olmuştur, hep beni beğensin diye. Başaramazdım da... O kadar düşünürseniz düşlediğiniz gibi konuşamazsınız. Saçmalarsınız. Saçmalardım. Saçmaladığımdaysa ya bu kez mutfakta ayrılmazsak diye korkardım. Belki sadece ayrılsak durum farklı olurdu ama mutfakta ayrılmazsak dünyam kararırdı. Ayrılacaksak, ki muhakkaktı, ayrılık gibi olmamasının tek yolu mutfaktı. Beni kapı önünde bırakmasına dayanamazdım. Ha keza hep mutfakta ayrıldık. Ayrıldık, ama mutfakta... Buna ayrılık denilemeyeceğini artık hepimiz biliyoruz.

Buluşmalarımız da kapı önünde olmazdı. Gelmelerinin hiçbirinde kapının önünde bulunmadım, denk gelmedi. Antrede cafcaflı kavuşmalar yaşayamadık. Kavuşmalara mekan uyduramadık. O geldiğinde ben nerdeysem orda...  Bu, mecburiyet gereği; geldiğinde kıpırdayamazdım çünkü. Olduğum yerde kalmak, geldiği anın kendisini o esnada donduracak gibi gelirdi belki. Belki son derece uyduruk bir nedeni vardı hormonla filan açıklanabilecek, umrumda bile değildi.

Evvelinde herhangibir duygum yoktu fakat kapı önlerini sevmiyorum artık. Hep bir yokluğu çağrıştırıyor, bir olamamışlığı... Bir insanla aynı olamamışlığın ayrı parçaları olmak bir insanla birşeyin eşit parçası olmaktan daha ortaklaştırıcı olabilir. Buna inanıyorum ben. Bir "din"mişcesine; inanıyorum. Belki de sadece iki yıl sonra "böyle şeylere inanmışlığım var" demek için fakat inanıyorum şu vakit.

Sonra işte öyle, mutfak.
Ayrılmak istemeyenlerin veda mekanları olarak...
Ayrılmak istememenin birlikte olmaya yetmediğini bilerek, illa ki mutfak.

Kasım 13, 2012

Kopuşma.

"Benim seni sevmem kolay da senin birini sevmen çok zor" demiştin. Bir cevabım vardı fakat vermemiştim. "Saçmalama" denecek kadar samimi değildik henüz ve ben saçmalayan birine bunu kibarca ifade etmenin yolunu bilmiyordum. Susmuştum. Vay canına, gram kabalık için tonla uzaktık ve ben seni seviyordum.
Sonra seni haksız çıkardım ve amacım bu bile değilken ikiyle çarptım. Seni sevdim. Sonra tuttum başka birini sevdim. Al sana çarpan etkisi... Sonra hiç de nazik olmayan bir biçimde seni terk ettim. Nezaket kurallarını esgeçecek kadar samimiydik ve biraz kabalık için yeterince yakın... Ayrıca gerçek şu ki, terk etmek nazikçe yapıldığında da terk edilmek dışında bir sonuç doğurmaz. Terkedileninse kabalığa üzülecek hali kalmaz. Bu yüzden bu işin kaba olmayan usulleri üzerine hiç düşünmedim. Kırılmış olmalısın ve bu konuda üzgün değilim. Hayattaki en esaslı işbölümü olmalı bu: Aslında herkes sadece kendi kırgınlıklarına üzülür. Ve bence bu çok adil çünkü herkesin başına en az bir kere gelir. Misal ben. Çok kırılmıştım ve buna üzülürken bir tek ben vardım. Muhtemelen sen de kırdın birilerini ve tek başlarına inlediler. Farklı insanlarla denkleştiriliyor aşkta adalet.
Neyse... Birini sevmemin bu kadar kolay olacağını ben bile tahmin etmezdim. Kendime, kendimden beklemediğim hareketler çekecek kadar gençtim. Çekinmeden çektim, kolayca sevdim. Ha bi de çokça...
Şimdi genç sayılmam. Bunun konuyla esaslı bir ilgisi olduğu belli fakat bu konuda konuşmak istemiyorum. "Genç sayılmamak"ta konuşmak istemediğim bir sürü şey var ve bunun artık genç sayılmamamla ilgisi yok. "Yaşlılık"ta, konuşmak isteyeceğimi bildiğim bir dünya şey var ki bunun yaşlılık halinin net ve muayyen oluşuyla ilgisi çok.
Ortalar ve ortalamalardan, hakkında konuşamayacak kadar midem bulanıyor. Ve geçiş dönemleri beni çileden çıkartıyor. Geçmesin; zıplasın, kırılsın, kopsun istiyorum. İstikrar dedikleri, bu kişiliksiz rutinde tanımlı çünkü. İstikrardan hazetmiyorum; kafamı karıştırıyor. İki kolunuzu tutuyor ve sizi adi bir suçlu gibi vasıfsız bir ortalamaya kelepçeliyor. Mıhlanıyorsunuz ve sadece mıhlanmış oluyorsunuz. Siz duruyorsunuz, sağınızdan solunuzdan hayat geçiyor. Karışamıyor ve dokunamıyorsunuz. Hatta anlamıyorsunuz. Zamanın geçtiğini uzayan saçlarınızdan çıkarıyorsunuz.
"Kopuşlarla ve o kopuşlarda yaşadığımı hissediyorum" dedim geçen bir arkadaşa. "Biliyorum, bas bas bağırıyorsun" demedi. Anlamamış olması anlatamadığım anlamına gelebilir fakat anlatamamış olmam halimin gerçekliğini değiştirmez. Bu yüzden şu arkadaşa anlatma detayını neden verdim, bilemiyorum.
Yaşadığınızı hissetmiyorsanız, yaşadığınız anlamına gelmez çünkü yaşadığınızı bilmek en fazla hayatta kalmanıza yeter.
Kafi gelmez.
Genç bir kadındım ve o vakit de bunu biliyordum. Hatırlıyorum.
Sonra üşenmeyip, oturup düşünüyorum...
Bu işte bir zorluk var, evet.
Sevmek kolay da sevmeye devam etmekte çok zorlanıyorum. Giriyorum da geliştiremiyorum; geliştirsem de sonuçlandıramıyorum. Sonlandırıyorum. Kopuyorum, kopuşuyorum. Kopuşuyoruz kendimle malum "biz"deki ben.
Allah belamı versin ki isteyerek yapmıyorum.
Aksine; istesem de yapamıyorum...